Acryl on canvas
DE MAAN EN IK of IK EN DE MAAN
Bij één van mijn recente avondwandelingen in het bos mocht ik een bijzondere gewaarwording ervaren.
De halve Maan scheen flauwtjes en volgde me steeds langs de schaduwkant van de bomen.
Ze leek wel verstoppertje te spelen en ik speelde graag mee, ze deed me lachen.
Achter elke boom waar ik stond kwam ze telkens weer oppoppen, de wolken rustig langs haar drijvende. In die donkerte maakte de zachte wind de wandeling uitermate aangenaam, en werd begeleid door de oplichtende densiteit die de Maan bracht.
Het deed mijn rode lamp, steeds vastgepind aan mijn jasmouw en nodig als lichtstraler tijdens mijn avond- of nachtwandeling, op uit zetten.
Bij het passeren van een open veld in het bos verlichtte de Maan de ganse oppervlakte langsheen de raaklijnen van omliggende bomen en bospaadjes.
Het was er vreedzaam en rustig.
Ik mocht genieten van de schoonheid, de heerlijke nachtelijke geuren en de welriekende wind die meerdere bosgeuren langs mijn hoofd en lijf slingerden.
Intens genietend en dankbaar voor deze mooie ervaring, zomaar gratis voor niets;
'There is beauty in everything, but you just have to see it.'
Ik voelde op dat moment zo'n intens geluksmoment en plots
-HET WAREN ENKELE SECONDEN-
keek ik niet meer naar de Maan, maar keerden de rollen zich om.
De Maan begon mij vriendelijk aan te kijken.
De nietigheid die ik hierbij opnieuw voelde opkomen maakte me bijna verlegen.
Ik stond hier op planeet Aarde en voelde hoe innieminnie klein ik was in verhouding tot de ganse aardbol waar ik opstond en dit werd nog meer aangesterkt in verbondenheid met de Maan. Het voelde als een waar bondgenootschap.
Het deed me even trillen onder mijn voeten en hét gidste me naar de reden waarom ik hier rondliep op dit bolleke. Ik moest er zelfs om lachen.
Waar maken we ons toch allemaal druk over?
Het leven an zich is zo puur simpelweg eenvoudig dat we het onderweg vergeten zijn te leven, door de opgelegde maatschappelijke structuren waarin we zijn verzeild geraakt door de eeuwen heen.
Liefde is de enige drijfveer in ons bestaan. Vanuit liefde groeit alle schoonheid, het samenleven en de verbondenheid met en voor elkaar.
Zelfs het Corona-gedoe voelde daar in het bos als totaal onbelangrijk.
Wij menskes, met z'n 7.833.596.119 miljard mieren op dit bolleke zijn de nietigheid zelve. Ons leven is een zuchtje, een windje, het windje dat ik momenteel langs mijn gelaat en door mijn haren voelde waaien.
Het was de lichtheid van het bestaan welke ik mocht ervaren onder de beschermende stralen van de Maan die onze planeet verlichtte vanop 384.400 kilometer van elkaar verwijderd. Zij keek naar mij en ik -vanop de Aarde- keek naar haar..
Een flitsend filmfragment zoefde voorbij, over de lichtheid van ons bestaan en onze vergankelijkheid in de flow met de Natuur, de Kosmos en het totale Universum.
Het besef van die nietigheid maakte me dankbaar en voelde daar in het bos,
aan de rand van het veld, geborgen en veilig.
Er kon mij niets gebeuren, en wat dan nog als er iets gebeurt.
In de natuur is alles vergankelijk maar steekt er al evensnel een verrassend nieuw zaadje de kop op, kiemend in de rottende humuslagen onder de grond, gevoed door het leven van onze voorouders dat zij hierbij lieten. Hoe mooi is dit wel niet!
Op welke manier het zaadje zich gaat ontplooien wordt beslist vanuit een samenwerking tussen Natuur, Kosmos en het Universum.
Eén ding is zeker; Leven zal er steeds zijn, altijd weer opnieuw.
Het was een overweldigende gewaarwording welke mij trof en van zo een levenskracht waar ik nog lang zal op teren. Ik voelde daar op dat plekje in het bos effectief aan den lijve dat alles met elkaar verbonden is, door energie, trillingen, moleculen en licht, véél licht!...en dat ook ik daar een heel klein onderdeeltje van was.
Bevrijd van iedere angst en gevuld met blijheid vervolgde ik mijn avondwandeling met een stevige knipoog naar de Maan.